Op naar Queensland

Na 3 dagen zon, zee en strand in Byron Bay heb ik het campertje weer in beweging gezet en ons steven richting Queensland gericht. Queensland is na South-Australia, Victoria, ACT en New South Wales de 5e en laatste staat in Australië die we zullen doorkruisen met ons campertje. Het is wel de grootste van de 5, maar we zullen ons tempo wel moeten minderen, want we hebben nog meer dan een maand om deze staat te verkennen.
Ik heb toch meteen de eerste kuststrook, de Goldcoast, gelaten voor wat het was. Dat is een kilometerslange toeristische geldklopperij met klinkende namen zoals Surfers Paradise, volgepakt met hoge flatgebouwen. Ideaal voor busladingen Japanners, maar niet voor ons dus. Kunnen we net zo goed naar de Belgische kust rijden. Dan nog liever een omwegje maken langs het Hinterland dat prachtige natuur te bieden heeft. Springbrook National Park en Tamborine National Park waren ‘amazing’. Spijtig dat het zwaar bewolkt was, zodat de foto’s van de spectaculaire uitzichten ietwat de mist zijn ingegaan. Vooral ‘The Best Of All Lookouts’, dat zijn naam echt niet gestolen heeft, was adembenemend. Maar soit, het zit allemaal in ons geheugen gegrift.

Natural Bridge, Springbrook National Park. Hier valt het water door het dak van een basaltgrot.

Anthartic beech trees, Springbrook Plateau

Cedars falls, Tamborine National Park

Regenboogparkieten
Overal in Australië kom je ze tegen. Maar deze vlerken kreeg ik maar niet scherp op foto. Deze besjes hadden blijkbaar een kalmerende werking, want hier heb ik ze eindelijk kunnen kieken.

Plaatselijke Fauna

Lizzard : Ben al een paar keer verschoten van deze lelijkerds, die opeens wegspringen als je passeert.

Turkey : Op onze campingplaats krioelt het van de wilde boskalkoenen, die elk stukje afval proberen in te palmen.

Vogel : ken het soort niet, maar weet wel dat ie mijn hele voorruit heeft ondergescheten.

Met dank aan de attente lezers Jan Labath en Diederd Loysch :

J.l.: Ik vermoed dat het de Manorina flavigula is; de zgn. yellow-throated miner, in het NL: witstuithoningeter. Van de orde van de honingeters zijn er volgens verschillende bronnen vele tientallen soorten in Australië. De meeste zijn niet mensenschuw en vallen soms in grote troepen niets-vermoedende picknickers aan. Eens de picknickers in paniek zijn gevlucht, doen die vogelkes zich tegoed aan de achtergelaten etenswaren. Klinkt zeer ‘The Birds’ van Hichtcock volgens mij. Toch wel uitkijken lijkt me; ofwel schijten ze op je dak of ze stelen je eten.

D.L. : Het is een Tuinhoningeter / Noisy miner / Manorina melanocephala volgens mij...

Byron Bay.

De weergoden hebben mijn hoopvolle voorspelling laten uitkomen. Op Australia Day, 26 januari en officieel de laatste dag van de schoolvakantie, is het weer omgeslagen en we baden sindsdien iedere dag in een blakende zon. We hebben ondertussen al een kleurtje gekregen. In mijn geval is dat wel voornamelijk rood, maar kleur is kleur.
Ondertussen hebben we ons kamp opgeslagen in Byron Bay, het meest oostelijk punt van Australië. Surffreaks en kunstenaars bevolken de mooie zandstranden en de talrijke pubs in het drukke kosmopolitische centrum. We zullen hier een drietal dagen blijven rondhangen. Wat wandelen, zwemmen, en gewoonweg zalig niets doen. Voor mij staat er morgen een snorkeltoertje op het programma. Ze hebben me beloofd dat ik tussen immense zeeschildpadden zal zwemmen. Hilde , niet zo tuk op alles wat met zwemmen te maken heeft,zal ondertussen de plaatselijke shops onveilig maken.

Het meest oostelijk punt van Australie.

Byron Bay bij zonsondergang

Weer of geen weer.

Wie gedacht had dat wij hier down under constant rondlopen onder een blakende zon met temperaturen van rond de veertig graden, zit ver van de waarheid.
De opwarming van de aarde heeft blijkbaar hier ook zijn gevolgen.
Toen we aankwamen in Adelaide was er net een periode met helse temperaturen van boven de veertig graden. Een kleine week hebben we dat nog moeten doorstaan. Vanaf toen was het dweilen met de kraan open. Zware bewolking, regenbuien met de vleet en temperaturen van maximum 25 graden zijn de laatste weken ons part geweest. Af en toe klaart het eens op en hebben een we paar uurtjes zon, zodat ik wat mooie prentjes kan proberen te maken,om op deze blog te plaatsen. Gisteren heeft het de godganse dag oude wijven geregend. De Australiërs klagen steen en been. Ze hebben dit nog nooit meegemaakt in hun anders schitterende zomers. Nu ja, morgen zit hier de schoolvakantie erop. Misschien krijgen we dan wel dat heerlijke weer, waar we al een hele tijd op wachten.

We zijn ondertussen weer naar de kust afgezakt en proberen zo onze weg naar het Noorden verder te zetten. Bijgevoegd enkele beelden, gemaakt tussen de regenbuien door.

Yippea Yeh, Yippea Yoh !!!

De volgende etappe in onze rondreis door Zuid-Oost Australië ging door het binnenland via de Hunter-vallei naar Tamworth.

De eerste commerciële wijngaarden werden vanaf 1830 aangelegd op de vruchtbare vlakten bij de Hunter-rivier. Tegenwoordig is het, met zijn 74 voor publiek geopende wijnhuizen, goede restaurants en accommodatie, een toeristische trekpleister. Groene wijngaarden zover het oog strekt.

Tamworth staat bekend als de countrymuziekstad van Australië. Momenteel wordt er het jaarlijkse tiendaags Country Music Festival gehouden. We hebben onze ogen uitgekeken. In de hoofdstraat stond aan beide zijden van de weg om de tien meter (niet overdreven) een groepje, met versterkers en al, te busken. Duizenden countryliefhebbers vergaapten zich aan een kakofonie van jodelende Australiërs, tienjarige valsspelende snotneuzen, oude bejaarden met bibberende vingers op hun banjo, squaredansende 70-jarigen… etc. Te gek om op te noemen. Honderden would-be muzikanten hebben we zo bezig gezien. Ik heb met een grote glimlach op mijn gezicht door de overdrukke straten rondgestruind, om te verbergen dat ik het elk moment zou kunnen uitproesten.

Van grijs naar blauw.

We hebben 2 volle dagen regen achter de rug. Het viel, zonder ophouden, met bakken uit de lucht. Zo’n campertje wordt dan al gauw een vochtige, krappe, claustrofobische bedoening.
In Canberra hadden we het plan opgevat om naar de Blue Mountains te reizen. Halverwege begon het te regenen en het wou maar niet ophouden. De prachtige vergezichten die je normaal hebt, waren nu één grote grijze massa. Dikke mist met daar dikke regendruppels overheen. Volgens de plaatselijke info zou dit weer nog minstens 1 week aanhouden. Zéér jammer dus, want dit was toch echt zo’n plek waar we naar uitgekeken hadden.
We hebben het nog een halve dag aangezien en zijn dan toch maar verder gereden op zoek naar de zon. Overnacht hebben we bij Wisemans Ferry, een idyllische plaatsje langs de Hawkesburry rivier, zo’n 100 kilometer verderop. Het bleef ondertussen onophoudelijk gieten. Het leek wel een zomer in Belgenland.



Maar … na regen komt zonneschijn !!!
Ondanks alle voorspellingen was er ’s morgens een stralend zonnetje en een diepblauwe lucht. ’t Is dus niet alleen Frank Deboosere die de bal compleet kan misslaan.
Na enig getwijfel hebben we dan toch beslist om onze kar te keren en, op hoop van zegen, de 100 km terug te rijden naar de blauwe bergjes.
En ’t was de moeite. Oh zo schuune, zeg. Zie bijgevoegde fotootjes als bewijs.





De Blue Mountains hebben hun naam gekregen door de blauwe nevel die gecreëerd wordt als het licht samenwerkt met de mist die van de miljoenen eucalyptusbomen komt.


Three Sisters
Deze rotsformatie is een gevolg van erosie. Volgens de aboriginallegende zijn het drie zusters, die door hun vader zijn opgesloten om ze te behoeden voor een bunyip. (Vrij vertaald - ongewenste intimiteiten door drie hitsige jongemannen.)

Amazing view over the Grose Valley.

Ik heb op deze blog al meerdere foto's van rare vogels geplaatst.
Nog zo'n rare kwiet : de Aboriginal.
't Schijnt dat ie al heel lang in deze streken voorkomt. 't Geluid dat ie voortbrengt is een lange monotone klank.

Australian Capital Territory – CANBERRA

Canberra, gelegen in New South Wales en zo’n 300 km van Sydney verwijderd, is de hoofdstad van Australië. De stad werd in 1911 ontworpen als de nieuwe zetel van het parlement, om een einde te maken aan de rivaliteit tussen Sydney en Melbourne. Het omringende Australian Capital territory bestaat uit bush en bergen. Wat ik gevreesd had, werd waarheid.

Het is een kille moderne stad, volgepakt met ambtenaren in maatpak, druk bezig met hun gsm, laptop of papieren over de vergadering van morgen. Zeker niet ons ding, dus. Het centrum bestaat uit 1 immense shoppingmall, omgeven door wat doorsnee winkelstraatjes. De rest van de stad wordt overheerst door strakke kille gebouwen, voornamelijk ambassades en overheidsgebouwen zonder ziel. Er is wel veel groen in de talrijke parken. Maar zelfs die zijn aangelegd met strakke lijnen en weinig fantasie.

De botanische tuinen waren enigszins de moeite waard.
Nu ja, je moet er geweest zijn om er een oordeel over te vellen. Het is nu eenmaal de hoofdstad. Eén keer, en dan nooit meer.

Mallacoota Inlet (2)

The Dangedongs & Mallacoota Inlet

Eerste stop na Melbourne was het Dangedongs Ranges National Park, een combinatie van 5 parken gelegen in de bergen en in het groen. Het is hier dat Puffing Billy zijn thuisplek heeft. Puffing Billy is een immens populaire stoomtrein, die over een korte afstand (13km) door de natuur stoomt, ondertussen dat de kinderen hun benen uit de trein laten bengelen. Den Billy ziet eruit alsof ie uit een prentkaart van begin vorige eeuw is gestolen.

Vandaaruit ging het door Gippsland naar Mallacoota, het uiterste punt van Victoria, net voor de grens van New South Wales. Mallacoota Inlet, een door meren en bergen omgeven plaatsje aan de kust, was zo mooi dat we er 2 dagen zijn blijven rondhangen. Vooral de vele watervogels, duinen en doorwaadbare meren waren prachtig en hebben een blijvende indruk achter gelaten.






Volgende doel is het Capital Territory, met de hoofdstad van Australië : Canberra.

Melbourne

Melbourne, de tweede grootste stad van Australië, is één van de mooiste steden die ik ooit heb mogen aanschouwen. Een perfecte mix van oude gebouwen met moderne architectuur vormen samen een heel mooi estetisch geheel. Met al zijn gezellige winkelstraatjes, prachtige parken en mooie uitzichten heeft deze stad mij eigenlijk wel betoverd. Toch zijn we hier maar 1 dag gebleven. Het blijft een stad en Australië is groot. We hebben nog een lange weg te gaan.

Maandag beginnen de Australian Open Tennis. We konden het dan ook niet laten om al eens een kijkje te gaan nemen. Ze waren de qualifiers aan het spelen en er was gratis toegang. En dat lieten we natuurlijk niet voorbij gaan.

Over beestjes

Vliegen, vliegen en nog eens vliegen. Als je beelden over Afrika ziet, zijn er altijd van die negertjes die vol met vliegen in hun gezicht rondlopen.
Awel, zo hebben wij ons de laatste dagen ook gevoeld. Echt een plaag, die rotbeestjes. Constant zwermen er honderden rond je hoofd. Je wordt er gewoon tureluurs van. Ik dacht eerst, vriendelijke mensen die Australiërs. Iedereen wuift hier naar je. Maar iedereen is constant bezig met die beestjes uit mond, ogen en neusgaten te houden.
Desondanks hebben we een paar schitterende dagen achter de rug.
Grampians National Park was echt een belevenis. Adembenemende uitzichten en een wild-life om U tegen te zeggen.
Onderweg waren we al wat kangaroes en emoes tegengekomen, waaronder spijtig genoeg ook een paar platgereden exemplaren. Maar elke keer waren we weer te laat om een mooi kiekje te maken.
Na een mooie dag door de bergen, met enkele prima wandelingen, stalden we onze camper op een bush-camping. We hadden ons nog maar net geïnstalleerd, of de kangaroes kwamen met zijn tientallen aangejumpt uit de bush, om zich te goed te doen aan het jonge gras van de net gemaaide weide recht voor onze neus. Ook een emoe kwam op zijn gemak voor onze neus wat grazen. Boven onze hoofden was er een hels concert bezig veroorzaakt door papegaaien, kakatoes en allerlei ander pluimage. Honderden foto's heb ik gemaakt van dit schouwspel, waarvan ik er enkele hier op deze blog heb tentoongesteld.

's Anderdaags zijn we dan richting Great Ocean Road gereden, een van de mooiste autoroutes ter wereld. Deze weg vormt een verbinding tussen charmante kustplaatsjes en biedt bij elke bocht adembenemende vergezichten, met steile kliffen en immense stenen zuilen verstard in de donderende branding. 's Avonds hebben we overnacht in een eucalyptussenbos, waar de koala's lui in de bomen mooi hingen te wezen.

The Great Ocean Road

Kuif-Kakatoes

Koala

Emoe

Kangaroo

Ik heb de hele serie foto's die we van de kangaroes gemaakt hebben in Halls Gap in een webalbum gegoten. Klik op de volgende link om naar het webalbum te gaan.

Australia fotos - kangaroes